Znam dobrze siebie również taką.
Kiedy zobaczyłam to zdjęcie, poczułam jakbym spotkała się ze sobą… w środku.
Niewiele osób zna mnie taką.
Nie zapraszam nikogo do tego świata.
To taki kawałek mnie, który odzywa się wtedy kiedy chce mi coś powiedzieć.
Trudno się tego słucha, choć nie uciekam od tego.
Słucham z czułością do siebie i wdzięcznością, że nadal potrafię czuć każdą cząstkę siebie.
Czasami takie spotkanie trwa chwilę, a innym razem wydłuża się bez perspektywy końca.
Co wtedy pomaga…?
Wąchanie powietrza, spacer i deszcz na twarzy.
I pytanie „PO CO”, które nieustannie wraca i domaga się odpowiedzi.
(…)
SENS WE WŁASNYM ŻYCIU
„Sens to żywa odpowiedź na palące pytanie „po co żyć?”.
Człowiek nie chce przeżywać życia bezmyślnie albo biernie pozwolić, by przepłynęło obok.
Chce on wiedzieć i czuć, po co istnieje i po co powinien cokolwiek czynić.
Chce on współkształtować swoje życie w swoim środowisku i otoczeniu.
Chce być tam, gdzie znajduje się wartość życia i chce towarzyszyć temu, co w świecie ciekawe, piękne i ważne.
Właśnie to w życiu się liczy. Okoliczności, w ramach których życie się rozgrywa, są w porównaniu z tym sprawą drugorzędną, chodzi tylko o to, aby pojąć i wypełnić ich znaczenie.
Viktor Frankl oddał wartość i wymowę tej myśli, nawiązując do Fryderyka Nietzschego, w następującym, znanym powszechnie zdaniu: „Kto pojmie DLACZEGO, ten poradzi sobie z prawie każdym JAK”.
To „dlaczego”, które właściwie znaczy „PO CO” – jest treścią życia.
Zaś owo „jak” to okoliczności życia, które czynią je często tak trudnym, ale które właśnie wyłącznie w kontekście jakiegoś „DLACZEGO” i „PO CO ” są w ogóle możliwe do udźwignięcia.
Alfried Lanngle, „Żyć z sensem”
